به گزارش خبرگزاری حیات؛ نور علی شوشتری، پسر عموی اسماعیل شوشتری وزیر دادگشتری اسبق ایران بود که مسیح بلوچستان قلب داشت. وی صبح روز یک شنبه ۲۶مهر ۱۳۸۸ در یک اقدام تروریستی به شهادت رسید. او در زمان این ترور جانشین فرمانده نیروی زمینی سپاه بود و درجهٔ سرتیپی داشت. زندگی  نور علی شوشتری در خانواده‌ای دهقان در سال ۱۳۲۷ در روستای ینگجه بخش سرولایت نیشابور به دنیا آمد. پیش از انقلاب اسلامی ایران با آیت الله سید علی خامنه‌ای در ارتباط بود و پس از انقلاب به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد. در زمان جنگ ایران و عراق در جبههٔ خوزستان بود و در عملیات مرصاد که برضد حمله سازمان مجاهدین خلق ایران در استان کرمانشاه انجام شد، نقش فرماندهی را بر عهده داشت و امام خمینی(ره) پس از این عملیات به او گفته بود: "در این دنیا که نمی‌توانم کاری بکنم، اگر آبرویی داشته باشم در آن دنیا قطعاً شما را شفاعت خواهم کرد." فرماندهی لشگر ۵ قرارگاه نجف، قرارگاه حمزه و جانشینی فرمانده نیروی زمینی سپاه بخشی از مسئولیت‌های این سردار سرتیپ است. وی از ۱ فروردین ۱۳۸۸ با حفظ سمت، فرماندهی قرارگاه قدس زاهدان را بر عهده گرفت و سعی داشت با تلاش فرهنگی و عمرانی به پیشرفت و همبستگی در استان سیستان و بلوچستان بپردازد. وی در صبح یکشنبه ۲۶ مهر ۱۳۸۸ در همایش وحدت اقوام و مذاهب سیستان و بلوچستان که با شرکت عشایر بلوچ در منطقهٔ پیشین جریان داشت در انفجاری انتحاری به همراه برخی از فرماندهان سپاه و عشایر بلوچستان کشته شد. عامل انتحاری انفجار عبدالواحد محمدزاده از اعضای جنبش مقاومت ملی ایران بود. اقدامات در سیستان و بلوچستان نور علی شوشتری از ۱ فروردین ۱۳۸۸ به فعالیت در استان سیستان و بلوچستان پرداخت. او به کار فرهنگی و سازندگی اعتقاد داشت و برای این منطقه راه‌حل نظامی قائل نبود. حضور وی در کارهای فرهنگی باعث نزدیکی و همدلی عشایر و مردم بلوچستان با او شده بود. شوشتری به همبستگی میان عشایر و طوایف بلوچستان پرداخت و اقدامات فراوانی در این باره کرد. ابراهیم شهریاری یکی از همراهان او گفته است: با توجه به حضور من در سال‌های متمادی در استان سیستان و بلوچستان در طول تاریخ انقلاب جایی ندیده بودیم که بزرگان طایفه‌ها به نظام خیانت کنند و این افراد از اقدامات سردار شوشتری در مدت حضورش در این استان استقبال بسیار خوبی کردند.   بحث همایش‌های سران طوایف و عشایر که پیش آمد، هدف ایجاد وحدت در منطقه بین سران مد نظر بود تا همه دور هم جمع و توانایی هر طایفه سنجیده شود و همه این ها هزینه ‌بر بود. سردار شوشتری در این زمینه تاکید داشت که به همان رسم و رسوم خودتان چادرهایی را بر پا کنید و دور هم جمع شوید. تمام افرادی را که از اوایل انقلاب با یکدیگر بودند و مشکلات داشتند، حتی قصد انتقام‌گیری از یکدیگر را در سر می‌پروراندند را دور هم جمع و نصیحت کرد و از آن‌ها نسبت به یکدیگر رضایت گرفت و پس از ۲۰ سال در برخی روستاهای اطراف سراوان اختلافات خود را کنار گذاشتند و دوستی‌های جدید شکل گرفت. بخشی از وصیت‌نامه شهید شوشتری دیروز از هرچه بود گذشتیم- امروز از هرچه بودیم گذشتیم. آنجا پشت خاکریز بودیم و اینجا در پناه میز. دیروز دنبال گمنامی بودیم و امروز مواظبیم ناممان گم نشود.جبهه بوی ایمان می‌داد و اینجا ایمانمان بو می‌دهد. آنجا بر درب اتاقمان می‌نوشتیم یاحسین فرماندهی از آن توست؛ الان می‌نویسیم بدون هماهنگی وارد نشوید. الهی نصیرمان باش تا بصیرگردیم، بصیرمان کن تا از مسیر برنگردیم.آزادمان کن تا اسیر نگردیم. مقام معظم رهبری دردیدار با خانواده شهید شوشتری فرمودند: «بعد از جنگ خیلی‌ها به حاشیه رفتند اما شهید شوشتری همچنان ماندند."ایشان عکسی از شهید را در دستشان گرفتند، مربوط به دورانی بود که از دست حضرت آقا درجه گرفته و پیشانی شهید را بوسیده بودندو حضرت آقا فرمودند؛ «فکر نکنید محاسن سفید پدرتان از سن و سال ایشان است، محاسن ایشان در این اواخر سفید شده است، وقتی مستضعفین را می‌دیدند، وقتی مشکلات را می‌دیدند." او رفته است از بین ما اما یا د خاطره اش تا ابد در دل مردم ایران باقی می ماند، چون او همچون ستاره‌ای در دل کویر می‌درخشید.